Nieuws

Het buurtvrouwenhuis Rosa bestaat 30 jaar. Mei 2025
In de lange tijd van haar bestaan zijn de uitgangspunten hetzelfde gebleven. De activiteiten worden gedaan door vrouwen en voor vrouwen. De taallessen, collageclub, lunch, poppen maken en het koor Grenzeloos. De opzet was en is:                     Het buurtvrouwenhuis Rosa bestaat 30 jaar. Mei 2025
In de lange tijd van haar bestaan zijn de uitgangspunten hetzelfde gebleven. De activiteiten worden gedaan door vrouwen en voor vrouwen.
De taallessen, collageclub, lunch, poppen maken en het koor Grenzeloos.
De opzet was en is :
Vrouwen zijn welkom
Vrouwen voelen zich veilig
Vrouwen ontmoeten elkaar
Vrouwen leren van elkaar
Vrouwen kunnen groeien
We werken vanuit de presentiebenadering waarbij we aansluiten bij vrouwen uit de buurt. Via sleutelfiguren en mond tot mond reclame komen de vrouwen binnen  en vinden haar weg.
De vrouwen worden geactiveerd door de deelname aan een activiteit of vrijwilligersrol. Zij vergroten hun netwerk en vinden herkenning bij andere vrouwen. Rosa is hun 2e huis geworden. Hun aantal is nu gegroeid naar 280 vrouwen per week en 35 vrijwilligers. Vrouwen uit Marokko, Turkije, Pakistan, Afghanistan, Somalië, Suriname, Iran,  Soedan en Syrië vormen samen één vrouwengemeenschap.

Weekendje weg….
Het was zo’n mooie traditie, ergens in de
zomermaanden een weekendje weg met
mensen uit de Buurtkerk en de eetclub, de Union.
Door allerlei omstandigheden hadden we de moed op gegeven om nog met elkaar weg te gaan. Maar dankzij de volharding van de vragen hierover van Rita is het gelukt om een weekend te vinden om weg te gaan.
We gaan ook weer naar Assel, onze min of meer vaste plek.
Lijkt het je leuk om mee te gaan, neem dan contact op met Katinka of Bernadette.
Het weekend is gepland : 26, 27 en 28 september 2025.

De eetclub,

Naast de Buurtkerk gebeurt er nog veel meer in de Union. Veel groepen maken gebruik van ons pandje, maar daarover straks meer.
Er zijn een paar ‘aktiviteiten’ die we zelf organiseren: de koffieochtenden, de tekenclub onder leiding van Lotus, de eetclub en de ontbijtgroep op de vrijdag.
De eetclub bestaat al heel lang, veel Buurtkerkers hebben wel eens meegegeten. Er zijn 2 koks die om de beurt koken: Gregory en Celestin. De eetclub bestaat op dit moment uit zo’n 10 vaste eters en zo nu en dan schuift er iemand bij aan. De mensen kennen elkaar goed en dat maakt dat het heel gezellig is bij het eten. Er wordt veel gepraat en grapjes gemaakt, soms wat gekscherend geplaagd. Hoogtepunt van de maaltijd, naast de lekkere sausjes van Celestin en de toetjes, is onze afsluiting: Vader wij danken U, zingen we dan, meestal 4-stemmig over meer.
Daarna, bij de koffie, haalt Lidie regelmatig kaarten tevoorschijn, wij mogen dan een kaart trekken waar een vraag op staat. Ik vind het verrassend hoe open de antwoorden zijn.
Half mei was er een groep Groninger studenten (religiewetenschappen) die een onderzoek deden in de wijk. Op woensdagmiddag gaf ik hen een collega en daarna bleven 2 studenten en de docente om mee te eten. En ze waren niet weg te slaan (grapje, we slaan niet), zo gezellig vonden ze het. Voor de eetcluppers was het ook een zegen dat deze vrouwen er waren, dan konden ze mooi de afwas doen.
Als het je lukt lijkt kom dan eens een woensdag langs om lekker te eten en leuke mensen te ontmoeten.
Zoals ik al zei maken er veel groepen gebruik van de Union. Bijna elk dagdeel is er wel een groep, De congolese kerk, de groepen van Hagusa, Mala, Suresh, Thomas, Hadas, Rafika, Najad, Moniek….best veel.
Sinds kort hebben we dan ook een groepje opgericht die een beetje in de gaten houdt of alles goed gaat. Wordt er goed schoongemaakt, is er in het schema nog ergens een gaatje voor iemand die graag een groep bij ons brengt, en zullen we weer eens een feestje organiseren?
In de groep zitten Suresh, Bernadette, Mala, Rita en ik. Het is fijn om die verantwoordelijkheid te kunnen delen. Want we willen dat zoveel mogelijk buurtbewoners het wijkpastoraat als een fijne plek zien, maar dan is het ook fijn dat we er allemaal een beetje voor zorgen. En die feestjes zijn belangrijk omdat alle mensen die binnenkomen voor hun eigen activiteiten zo op een leuke manier anderen ‘Uniongebruikers’ ontmoeten. De planning is om dat feestje in september te plannen. Jullie zijn allemaal welkom!!
Katinka

Interview met Joyce (door Bernadette)

Joyce komt al heel lang in de Buurtkerk, lang geleden ook met haar kleindochter Amber (die is alweer ouder dan 30 jaar en heeft zelf een kind..
“De Buurtkerk is goed voor mij, niet te groot, ik ken iedereen en het is niet ver weg voor mij. Ik ben Hernhutter; dit soort vieringen sluit bij mij aan. Vrij en vrolijk.
Vroeger kwamen we als Buurtkerk ook in de Leeuwenhoek, dat vond ik wel leuk. Ik werkte daar ook er waren Surinaamse mensen die dat heel fijn vonden. Maar de meeste mensen van toen zijn overleden.
Ik kwam naar Nederland toen ik 18 was. Ik heb 2 jongens en, heel erg, is één zoon overleden toen hij 50 was. Ik heb 6 kleinkinderen en 8 achterkleinkinderen !
Ze wonen niet allemaal in de buurt, in Barendrecht ofzo, ze vragen wel of ik dichter bij hen kom wonen, maar dat doe ik niet. Waar ik nu woon, woon ik al zo’n 40 jaar. Ik ken iedereen en het is mijn plekje. Als mijn kinderen komen, komen ze op zondag dan kan je makkelijker parkeren.
Ik heb één kleinzoon die vaak bij me komt. Net als vroeger met Amber. Iedereen dacht dat ze bij me woonde en dat ik haar moeder was. Wat zo leuk is, Amber heeft veel van me over genomen. Ze zegt dan : “oma deed zo en zo.. dus zo doe ik het ook.”
Er zijn beroemde achterkleinkinderen: één die meedoet in de musical Frozen en ook één die mee gaat doen in een film. Die muzikaliteit hebben ze van mijn mans kant. Er is ook een kleinkind wat heel mooie en lekkere “kup cakes” kan maken. Een zwager van mij was vroeger kok bij de president.
Niet zo lang geleden ben ik met mijn zoon naar de plek geweest waar ik ben opgegroeid. Zo’n 5 uur rijden vanaf de hoofdstad Paramaribo. Zo’n mooie plek aan het water, vlakbij de grens met Frans Guyana. Toen ik 5 werd, is mijn moeder voor haar toekomst en werk naar Paramaribo gegaan en ben ik bij mijn grootmoeder gebleven. Eigenlijk ben ik een heel verwend kind.. door mijn grootmoeder toen. Daarom vind ik het denk ik ook fijn om met oudere mensen te werken. Later ben ik ook naar Paramaribo gegaan voor de school..  Mijn zoon is altijd trots op mij, hij was 10 toen ik opleidingen ging volgen, hier in Nederland in de zorg, wel 6 jaar lang. Ik wilde niet alleen aan het bed verzorgen, maar ik werd ook afdelingshoofd.
Vroeger ging ik wel 2x per jaar terug naar Suriname om mijn moeder te bezoeken, maar nu ga ik 1 keer per jaar, Ik heb nog 2 zussen daar en de laatste keer was verdrietig , want mijn broer daar is overleden, ik ging ook voor hem. Ik ben het middelste kind, we waren met 7. Maar ik ben al meer broertjes kwijt geraakt. Eén broer woont in Nederland, Zeeland. Die komt wel af en toe naar mij toe, zeker pas, toen ik gevallen was. Maar verder heb ik in Suriname geen vrienden ofzo, ik heb hier echt allemaal mijn vriendinnen en familie.
Nadat een van mijn zonen is overleden heb ik niet meer zo’n zin in feestjes en grote bijeenkomsten. Ik doe mijn dingen. Wel belt of appt één van zijn zoons mij elke ochtend. “oma hoe gaat het met u ?”
Ik heb altijd geprobeerd ze de goede dingen te leren. En voor iedereen een goede oma te zijn.
Ik lees en puzzel veel en ik ga elke dag wel een uurtje lopen, 5000 stappen per dag. Dat is goed voor mij. Ik ga 2x per week ontbijten op de Kruiskade, soms gaat een kleinkind mee. En elke zaterdag naar de markt…
en als het kan zondag naar de Buurtkerk…”
blijf komen Joyce, van harte welkom !!!